Kont aan kont naar Banjul

2 november 2016 - Brikama, Gambia

Op maandag was de werkweek weer begonnen. We hadden er allemaal niet veel zin in dus we zijn met frisse tegenzin richting het werk vertrokken. Maandagen vallen zwaar, net zoals in Nederland en om half zeven opstaan na een druk weekend valt niet mee! We zouden deze dag de tuin opschonen. Dat gaat hier niet met een grasmaaier maar gewoon met grote machetes met de hand. De machetes waren voor onderhoud weg dus we konden niet bezig met het werken in de tuin, natuurlijk hadden we daar flink de balen van!! Omdat er niet echt werk was en de collega van de therapie niets voor ons te doen had, zijn we op kantoor gaan zitten en hebben we veel gelachen. Eind van de morgen zijn we naar het winkeltje gelopen om daar wat koffie te halen en deze hebben we gedronken. Ook hebben we nog even met Malin gekletst.

Na het werk zijn we naar huis gelift. Halverwege de rit gingen we ineens naar de andere kant van de weg en stopten we in de berm. We hadden geen idee wat er gebeurde maar de man vertelde al snel dat zijn tank leeg was en dat wij hier bij zijn auto moesten wachten. Hij liep weg om bij het dichtstbijzijnde tankstation wat benzine te kopen. Echt een Gambiaanse ervaring!! We hebben echt gelachen. Toen de man na een half uur, al liftend, terug kwam gooide hij de benzine in de auto. De auto wilde niet starten, hij zei dat dat kwam omdat de leidingen zich eerst weer moesten vullen met benzine. Het duurde echt super lang voordat de auto aanging en omdat het zo lang duurde vulde de auto zich met een dikke stank en er kwam rook uit de ventilatoren, er kwam zelfs rook onder het stuur vandaan!! Ik heb de man gevraagd of dit normaal was en hij zei dat dit volkomen normaal is en dat dit vaker gebeurt. Wij begonnen ons wel een beetje zorgen te maken maar ach, het zal wel goed zijn! En ineens ging de auto aan HEUJ, maar zo’n feest was het niet want elke keer als de man een versnelling hoger schakelde kwam er een nieuwe rookwolken uit alle gaten van de auto in de cabine. Gelukkig kon het raampje nog open. Hij zei dat het allemaal nog steeds normaal was… het zal wel! Toen er na een kwartier nog rook uit de auto kwam vroeg ik of hij die auto niet een keer moest laten controleren, hij zei dat dat niet hoefde want er ontbrak iets in de motor waardoor de auto dat wel vaker deed. Lekker geruststellend dus! Uiteindelijk waren we aangekomen in Farato, een klein dorpje voor onze woonplaats Brikama. We waren eigenlijk wel blij dat we vanaf daar een nieuwe lift moesten zoeken maar de man zei: Ik rij door naar Brikama om jullie te brengen! Best aardig maar nu moesten we nog langer in deze rookmachine zitten. A fijn het was aardig van hem maar ik was heel blij toen we eenmaal in Brikama aankwamen. Wat hebben we gelachen!!!

Op dinsdag hebben we de hele dag op kantoor gezeten om te werken aan ons plan van aanpak. Het is een groot document en het is echt moeilijk om je hier tot verslagen te zetten. Je hebt hier echt je eigen leven waardoor je soms vergeet dat je hier voor school zit. Omdat je hier druk bent met alles wat je ziet en doet, moet je schoolwerk of iets anders echt plannen. Gambia is niet echt een land van plannen dus schiet zoiets er vaak bij tussen.

Na het werk ben ik met Nynke naar Senegambia gegaan om boodschappen te halen. We zijn naar drie verschillende westerse supermarkten geweest en hebben een gezellige middag gehad. Het was ook wel vermoeiend want waar je ook loopt, iedereen wil aandacht van je, geld of je wordt weer eens ten huwelijk gevraagd.

In de avond heb ik gekookt. Witte kool met kerrie, gebakken aardappelen en gehaktballen. Iedereen vond het lekker en Joseph genoot het meest. Joseph is een Gambiaanse vriend die voor zes maanden in Nederland heeft gewoond. Toen ik vertelde dat ik gehaktballen ging bakken, wilde hij zeker mee eten!! Hij is er gek op.

Woensdag hebben we de opzet van ons plan van aanpak zo goed als afgemaakt. Nu moet hij alleen nog goed uitgewerkt worden en vertaald worden. In de middag heb ik weer meegekeken met de psychiater. Ik maak hier zoveel bizarre dingen mee, sommigen kan ik niet eens in een blog verwerken. Deze vertel ik wel als ik terug ben.

Na het werk hebben we koppels gemaakt. Saskia en Nynke waren een koppel en Marinke en ik. We deden een wedstrijdje wie er voor zo min mogelijk geld het eerst thuis is. Saskia en Nynke hadden al snel een lift van een bus vol met soldaten, jammer voor hun dat dezelfde bus nog plek had voor ons. Best vet om tussen al die soldaten te zitten, op een gegeven moment kwam er een klein jochie naast me zitten die vertelde dat hij ook graag soldaat wilde worden. Hij keek zijn ogen uit in de bus!! Zo leuk om te zien. Bij Airport junction moesten we de bus uit gezet, hij ging namelijk een andere kant op. Saskia en Nynke bleven op de kruising staan en Marinke en ik zijn vast een stuk gaan lopen. Er liep een groep schoolkinderen achter ons aan die ons hielpen met het krijgen van een lift. Na ongeveer tien minuten lopen hadden we een lift en we vroegen aan de driver of er toevallig nog twee blanke dames op de kruising stonden. Hij zei dat hij die dames voorbij is gereden dus we waren helemaal blij. De man wilde ons helemaal naar huis brengen dus  dat was echt super chill want dan hadden wij gewonnen! We kwamen thuis aan en zagen dat Saskia en Nynke nog niet thuis waren, we waren blij maar de vreugde was van korte duur. We kwamen er achter dat we geen sleutel hadden van ons huis… Na tien minuten kwamen Saskia en Nynke ook thuis en ook zij hadden geen sleutel. We hebben andere mensen van de groep gebeld en de eerste zou pas over ongeveer 2,5 uur thuis komen. Dus we zijn naar the college gelopen om te kijken of de post er al was, deze was toch al drie weken onderweg. Maar helaas, geen post!

Toen Marieke eindelijk thuis kwam, begon ze gelijk met koken. Pasta pesto met kip en na het eten ben ik gelijk naar bed gegaan, ik was echt enorm moe!

Donderdag hebben we een dag meegedraaid op de polikliniek in Banjul, de hoofdstad. De reis er naar toe was echt hels. We zaten in een busje met 34 mensen en op elke rij (waar 4 mensen kunnen zitten) moesten 5 mensen zitten. Kont aan kont naar Banjul. Na 2 uur kwamen we aan in Banjul en konden we plaatsnemen in het kantoor van de polikliniek. Wat een beetje jammer was, was dat de verpleegkundigen alleen in de lokale taal tegen de patiënten praten. Wij wisten dus niet waar het gesprek over ging maar gelukkig vertaalde de verpleegkundige zo nu en dan wat.

Patiënten die bij de polikliniek komen, komen hier voor nazorg en hun depot. Na een kort gesprekje wordt er bepaald hoe het met je gaat en dat je je depot krijgt. Een depot is voor iedereen gratis maar wel zolang de voorraad strekt, op is op en betekend zelf betalen. Als je twee patiënten had gezien bij de polikliniek wist je hoe de hele dag ging verlopen, alles gaat precies hetzelfde, bij elke patiënte dezelfde vragen, hetzelfde ingevulde papiertje en als afsluiter; je kunt bij de apotheek je depot ophalen en terugkomen.

Gelukkig konden we na de middag meekijken met een psychiater. Helaas hebben we maar twee consulten kunnen zien maar ze waren niet heel anders dan de consulten bij de psychiatrisch verpleegkundige. De reden dat er geen patiënten meer kwamen is door het feit dat patiënten alleen een afspraak krijgen op een dag en niet op een bepaald tijdstip. Iedereen komt vroeg in de ochtend omdat dan de depot medicatie nog aanwezig is. Vanaf ongeveer 12:30 uur kwam er dan ook geen patiënt meer en om 13:00 uur hebben we besloten om weer kont aan kont naar Brikama te reizen. Gelukkig kon Malin ons afzetten bij Westfield, vanaf daar hebben we wel kont aan kont naar Brikama gereisd. Er zat een man naast mij die zo ongelofelijk stonk, ik kan het niet omschrijven maar het was echt vreselijk. Ik was er dan ook niet rouwig om dat hij direct na Westfield op plaats van bestemming was.

Bij thuiskomst hebben Marinke en ik gewassen. Normaal doen we dat op maandag dus de berg wasgoed was enorm! Toen had ik ineens spijt dat ik het maandag niet gedaan had, een berg wasgoed met de hand wassen is niet heel leuk ofzo. Na het wassen hebben we uiteraard onze benen geschoren in het spoelwater. Inmiddels had ik enorme hoofdpijn dus ik ben naar bed gegaan.

De volgende ochtend was de hoofdpijn gelukkig weg. We zijn naar Kololi (gebied) gereisd omdat we kennis zouden maken met een man die ons meer kon vertellen over vergunningen. De school waar wij ons gezamenlijke project voor doen heeft namelijk een vergunning nodig. De man woonde in een prachtig huis en kon ons van alles vertellen over vergunningen. Hij wilde gelijk met ons naar Brikama reizen om naar een kantoor te gaan om een vergunning te krijgen. Marieke, Marinke en ik zijn niet van de research dus wij hebben besloten om naar het strand te gaan en daar onze ideeën voor het gezamenlijke project uit te werken. We hebben leuke en duurzame dingen bedacht hoe kinderen spelenderwijs kunnen leren.

Zaterdag zouden we naar Makasutu park gaan maar het was cleaningsday. Dit betekend dat er tot 13:00 uur niets open is en dat je dan de straat niet op mag. We besloten daarom om zondag naar Makasutu te gaan. Tot 13:00 uur zijn we thuis gebleven en daarna zijn we met een paar mensen naar het strand vertrokken om daar ‘aan school te werken’ . We wisten natuurlijk wel dat dat er niet van zou komen!! Maar ach het was een relaxte dag! Op de terugweg zijn we bij Turntable uitgestapt en hebben we groente en fruit gekocht om die avond fruitsalade te eten en gewone salade. Echt zo lekker om hier een keer groente te eten, groentes zijn schaars en daardoor eten we vaak hetzelfde. Daarom smaakte een salade met honing-mosterd dressing extra lekker!

Zondag; Makasutu dag! Om 10:30 uur zijn we vertrokken. Eenmaal in het park heb ik wilde bavianen gezien. Best gaaf maar die beesten zijn best agressief! Toen ik een foto wilde maken had ik mijn flitser aan waardoor een baviaan heel erg boos werd op mij. Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen, uiteraard schrok hij gewoon heel erg van de flits maar volgens mij schrok ik harder. Ik ben als een sneltrein naar de gids gelopen en heb de rest van de wandeling achter hem gelopen alsof hij stroop aan zijn kont had. Aan het eind van de wandeling kwamen we aan in een soort van park met een enorm mooi zwembad en een geweldig uitzicht. We hebben gezwommen in het zwembad maar die bestond volgens mij voor 95% uit chloor, bah!!! Je huid werd er helemaal schraal van en het sloeg gewoon op je ogen. Na het zwemmen zijn we naar een kano gelopen waar we met 9 mensen in konden, we hebben een stuk door de mangrove gevaren wat echt super vet was! Wat alleen wat minder vet was, was dat de gids zojuist doodleuk vertelde dat in dit water ook krokodillen leven. De boot schommelde nogal dus dat was wat minder prettig. Maar ja dat mag de pret niet drukken.

Bij terugkomst mochten we een toren op lopen, volgens mij was hij vijf verdiepingen hoog en boven in had je een geweldig uitzicht. Best leuk alleen het enige nadeel is dat je daar alleen kon komen door een trap op te lopen, een DOORKIJKTRAP. Sommigen van jullie weten misschien wel hoe leuk ik doorkijktrappen vind… Maar ik heb het gedaan en het uitzicht was prachtig! Eenmaal beneden hebben we een wandeling gemaakt door een bos wat meer op een jungle leek. Heel vet! De gids wist ons heel veel te vertellen over de natuur, heel interessant! Op een gegeven moment kwamen we aan bij een handlezer, hij wilde je hand lezen voor 100 Dalasi (iets minder dan €2,-). Ik heb dat gedaan en het was zo bizar, alles wat hij zei wat waar!!! Echt een kippenvel momentje! Vervolgens zijn we doorgelopen naar een plek waar je kon zien hoe palmwine gemaakt wordt. Iedereen mocht het proeven. Vorige week heb ik het ook geproefd en ik vond het echt heel goor! Maar misschien was deze wijn wel anders dus ik heb een slok genomen, zo snel dat de slok in mijn mond zat, zo snel lag hij ook in de bosjes, BAH! Ik kan niet eens uitleggen waar het naar smaakt! Het smaakt naar VIES.

Na de wandeling zijn we weer even het zwembad in gedoken en hebben we enorm veel gelachen met zijn allen. Na het zwemmen zijn we naar huis gegaan en hebben de jongens bij een bbq-tentje kip gekocht, heel erg lekker! Tegen 22:30 uur begon het hard te waaien en te onweren, later begon het ook te regenen. Ik ben maar naar bed gegaan, onweer is niet echt mijn ding…